André Vranken

André Vranken (1961) startte zijn carrière als schilder en studeerde in 1985 af aan de Stadsacademie in Maastricht, waar hij zich specialiseerde op het gebied van monumentale vormgeving en schilderen. De daaropvolgende jaren werkte hij in een bronsgieterij waar hij vaak in aanraking kwam met het werk van beeldhouwers als David Vandekop en Henk Visch. 

In het creatieve proces experimenteert Vranken graag met vorm, maar hij beperkt zich bij het maken van beelden in het gebruik van expressieve effecten. Hij weet namelijk door middel van deformaties en weloverwogen verdraaiingen, inkepingen en splijtingen universele begrippen zoals kracht en gratie te onthullen in het beeld. Vranken heeft een voorliefde voor verticale, sierlijke figuren. 

In het atelier van Vranken staan mallen en afgietsels in alle soorten en maten. Er staat werk dat nog gegoten moet worden, werk dat voortijdig gesneuveld is tijdens een experiment en werk dat bij een koper beschadigd is geraakt en op reparatie wacht. Het aantrekkelijke in de manier van zijn werken is dat hij het experiment niet schuwt en zo nodig een beeld in stukken zaagt of er, wanneer het al gegoten is, een ander stuk aan toevoegt.     

Elementen in de werkwijze van Vranken doen denken aan die van de bricoleur. Gevonden materiaal transformeert hij zonder al te veel poespas tot een passend ingrediënt voor een nieuw werk. Zijn onderwerp is al vele jaren het menselijk lichaam. Hij begon als schilder, maar het frame van een schilderij en de opgelegde vlakverdeling binnen twee dimensies gingen hem benauwen. Hij stapte daarom over op driedimensionaal werk. Vranken werkte mee aan de verbouwing van de vermaarde bronsgieterij van de familie Sijen en leerde daar de techniek van het brons gieten.

Rond 2012 begon hij met het maken van houten beelden. Met het ontstaan van ‘Tork’, in bezit van Het Depot, componeerde Vranken een menselijk figuur door middel van het opbouwen van rondhouten elementen. Een aantal houten beelden is te zien zijn op de huidige solotentoonstelling (2025). Het zijn beelden die de gedegen klassieke opleiding van Vranken als tekenaar en schilder verraden. De menselijke figuur staat zelfverzekerd en robuust op zijn sokkel.

Uiteindelijk is hij verslingerd geraakt aan het langdurige proces dat begint bij het maken van een model in was en toewerkt naar een bronzen afgietsel. Ook maakte hij een aantal jaren geleden een uitstapje naar het maken van keramiek. Keramiek is wat minder plooibaar en daarom niet het ultieme materiaal voor Vranken. Zo maakte hij een aantal keramische beelden waar met glazuur is geëxperimenteerd.  De huid ervan is niet helemaal geglazuurd, hetgeen ze een sterke uitstraling geeft.

André Vranken experimenteert momenteel met een, voor hem, nieuw materiaal. Hij giet beelden in glas. “Een glazen beeld heeft weer een totaal andere uitstraling vanwege het licht; het beeld ziet er wel tien keer per dag anders uit door de lichtval.” Het ziet er naar uit dat Vranken met het gieten van glazen beelden weer een nieuw element toevoegt aan zijn oeuvre.