Judith Pfaeltzer

Het werk van Judith Pfaeltzer (1950) lijkt, zoals zoveel van haar beelden, op het overblijfsel van een verdwenen beschaving of een archeologisch relict, zoals een journalist het ooit omschreef. Een door de tijd en de elementen verweerd sacraal teken uit de oertijd. Toch ís dat het niet alleen, al laat Judith Pfaeltzer de kijker de vrijheid dat erin te zien.

Zelf omschrijft ze haar beelden als landschappen: “Het idiote is, in de loop der jaren heb ik altijd steeds meer de omgeving willen maken. Dat wat op de voorgrond staat, dat hoefde steeds minder te zijn. Want de omgeving was veel meer van invloed op dat ene. Dat zie je in mijn latere foto’s ook, dat het altijd de omgeving is die de boel bepaalt. Toen dacht ik, ik wil meer omgevingen maken […] Want als ik door een landschap rijd, wat zie ik dan? Waarom raak ik gefascineerd of waarom juist niet? En, kan ik dat maken?” Door de lijnen van het landschap als uitgangspunt te kiezen, misschien zelfs als structuur, en deze te manipuleren laat Judith Pfaeltzer nieuwe vormen ontstaan. Het manipuleren heeft bijvoorbeeld met het kantelen van de horizontalen te maken, wat voor veel mensen associaties met ongemakkelijke houdingen en ervaringen betekent, alsof je je letterlijk op een hellend vlak begeeft. Maar zíj ervaart het juist als een prachtige sensatie: “Ga je wel eens naar het strand? Je kunt soms zo liggen op het strand, in het zand, en dan zie je die waterlijn van de zee ineens verticaal met die golven, die ineens als grote golvende plooien gaan werken. Vervreemdend en geweldig. Nou, dat geweldige gevoel, die sensatie, … als je die kunt vasthouden, ook tijdens het werken, dan kan er een beeld ontstaan.”

Frits Scholten
Hoofdconservator beeldhouwkunst Rijksmuseum